Hallo ik ben Arnold ex-Covid-19 patiënt.

HET GAAT STUKKEN BETER MET MIJ, lees mijn verhaal hoe dat komt !!!

Mijn achtergrond:

Ik ben 50 jaar oud en ben bekend met Diabetes type 2 en een hartritmestoornis.

In Maart van dit jaar ben ik ziek geworden, eerst dacht de huisarts aan een longontsteking. Ik had last van hoofdpijn, lichte koorts van ongeveer 38,4 graden, druk op de borst en een zeurend gevoel tussen de schouderbladen. Ik was niet zo aan het hoesten maar mijn longen zaten vol met vocht.
Bij het ademen leek het wel of aan het bellenblazen was. Bij inspanning ging ik zwaar ademen en moest ik bijkomen van de inspanning zoals traplopen, toiletgang, een doosje oppakken en terug doen en dergelijke.
Toen de huisarts mij na inspanning aan de telefoon had om te controleren of de antibiotica aansloeg merkte ze op dat ik bijna niet kon praten, toen is het balletje gaan rollen.
Ik was toen al zeker anderhalve week ziek. Ik werd doorgestuurd naar een huisarts specifiek voor corona-verdachten. Daar deed zij een triage en twijfelde of ik doorverwezen moest worden naar het ziekenhuis. Na intercollegiaal contact met het ziekenhuis Bernhoven wilde de behandelaars daar mij zien.
Daar aangekomen kon mijn vrouw huiswaarts omdat ze een lichte verkoudheid toonde. Even zwaaien en hup de mangelmolen in. Ik ben daar goed opgevangen in de welbekende witte tent voor eerste onderzoeken. Terwijl ik daar nog lag gaven ze al aan dat de longfoto’s verdacht veel leken op Covid-19 longen. Daar schrik je wel even van. Vervolgens werd de test afgenomen.

Ik moest blijven op de Covid-19 afdeling in het ziekenhuis. Zeer professioneel allemaal en ik kreeg de volgende ochtend bezoek van de arts. Jawel, inderdaad u raad het al, ik had Corona. Ik ben erg nuchter maar moest toch even slikken en miste mijn vrouw en kinderen. Gelukkig was een verpleegkundige even een luisterend oor. Ik zou die dag, wegens ruimtegebrek in het ziekenhuis, overgeplaatst worden naar een ander ziekenhuis. Het toeval wil zijn dat ik een hoofdverpleegkundige goed ken in het AMC te Amsterdam waar ik dus naar toe moest. Dat was fijn want dan heb ik in ieder geval een bekende in de buurt die mijn vrouw weer op de hoogte kon houden.

Na 6 dagen was mijn zuurstof inname weer op minimaal niveau om zonder zuurstoftoevoeging door te gaan. Gelukkig is verdere verslechtering mij bespaart gebleven. Eenmaal thuis ben ik na 2 weken weer aan het werk gegaan. Ik kwam er snel achter dat dit te veel inspanning was, ik was snel moe. Dit hoor je veel van anderen maar toen was ik me daar niet van bewust. Schijnbaar toch gevolgen en dan hoop je maar dat het tijdelijk is. Helaas niet, ik bleef vermoeid en als ik de trap opgelopen was dan moest ik bijkomen. Zie het als een liter fles, daar kan je geen anderhalve liter in proppen. De fles was te snel gevuld en ik kon niet goed herstellen. Als ik wat had ondernomen dan was ik 2 of 3 dagen zoet.

Met deze aanhoudende vermoeidheidsklachten ben ik naar de huisarts gegaan. Vermoeidheid door mijn diabetes is een ander gevoel, daarnaast was mijn suikerwaarde prima. Ook had ik cognitieve problemen, moeite met onthouden en ik kon soms niet op woorden komen. Maar O, O, O, wat moest ik vaak bijslapen in de middag.

De huisarts verwees mij door naar het JBZ voor fysiotherapie of revalidatie in verband met covid-19. Na een telefonische uitvraag is besloten om een afspraak in te plannen bij de sportarts. Hij en zij hebben mij een fietstest laten doen. Ik moest zo lang mogelijk fietsen met allerlei plakkertjes en een masker. Ik dacht dat ik het goed had gedaan omdat ik van te voren vroeg hoe lang de meeste het volhouden. Elke minuut wordt het trappen zwaarder gezet en moet je een bepaald tempo aanhouden. Nou ik had het 14 minuten volgehouden, puur op wilskracht want ik wilde me niet laten kennen. De uitslag was toch minder positief dan ik dacht, mijn conditie had een behoorlijke deuk opgelopen... Wat zeg ik een gapend gat, want ik zat op ongeveer 5% van wat het zou moeten zijn, werk aan de winkel dus. Geen wonder dat ik altijd zo moe was en snel aan de max zat.
Er zijn verschillende inspanningsniveaus ik zat in de laagste categorie waar ik dus niet eens in staat was om buiten te fietsen. Boodschappen doen, koken, of een beetje stofzuigen…dat was het ongeveer wel qua inspanningen, meer kon ik nog niet aan. Ze keken naar mijn hartslag en vanaf welk moment ik mijn spieren gaan verzuren. Dit was in mijn geval op 120 bpm.
Cas heeft mij daarna opgeraapt en goed geïnstrueerd hoe het lichaam werkt, wat mijn huidige niveau is en waar we naar toe moeten werken.
Wat nog belangrijker is HOE… Ik heb zoals ik eerder beschreven heb ook een hartritmestoornis waarbij ik erg onzeker ben met het verrichten van sportactiviteiten. Bij piekbelastingen raakt mijn hart van streek en moest ik altijd aan de zijlijn bijkomen.

We hebben het voorzichtig opgepakt en zijn aan de slag gegaan met het trainen op hartslag en op zwaarte. Inmiddels zijn we nu ongeveer drie maanden verder en kan ik weer buiten fietsen, full time werken en is er nog steeds winst te behalen. Ik ben nog wat onzeker maar dit gaat steeds beter en ik doe naast de dagen dat ik met Cas werk ook zelf nog veel aan bewegen. Het houdt niet op en het is het belangrijk door te zetten.
Ik ga twee keer in de week naar de sportschool en doe de oefeningen die we besproken hebben. Daarnaast wandel ik bijna elke dag zeker een half uur.

Ik voel me nu steeds sterker worden en is de fles minder snel vol. Natuurlijk ben ik nog moe maar dat is van het sporten.

Aan alle medemensen die het moeilijk hebben door Covid-19 en moeite hebben met sporten zeg ik:
"Blijf het doen en blijf volhouden! Elke winst is winst, al is het 30 seconden per week iets langer vol houden. Geef niet op en neem de verantwoordelijkheid voor je eigen gezondheid.
Als je snel opgeeft of denkt dat je het niet kan of dat het je niet gaat lukken, dat mag. Besef wel dat jij degene bent die er het meeste last van heeft. Je bent niet alleen!
Ik ben dolgelukkig dat ik doorverwezen ben naar de sportfysiotherapie van het JBZ."

Mvg Arnold